Ik ben mijn haren kwijt

Posted on 20 Nov 2016 by Joke Obbink

Voordat ik met de behandeling tegen borstkanker begin, wordt alles nog eens even op een rij gezet: eerst chemo, dan een operatie, bestraling en een aantal jaren hormonentabletten slikken.

Maar stap voor stap: de chemo.......

Eerst vier kuren met iedere keer drie weken rust om te herstellen. De chemo zal een aanval doen op snelgroeiende cellen. En dus hopelijk de tumorcellen vernietigen. 

Er zullen, dat wordt me wel duidelijk gemaakt, ook bijwerkingen zijn, want ook bijvoorbeeld het slijmvlies in mijn mond zal er last van hebben. En mijn haren zullen uitvallen. Natuurlijk weet iedereen dat dit een bijwerking van de chemo is, maar het is niet fijn. Het wordt dan zo duidelijk dat ik behandeld wordt. Voor de buitenwereld.... Nou ja, ik hoef me er ook niet voor te schamen. Maar ook voor mezelf erg confronterend. De oncoloog zei dat de haren vijftien dagen na de eerste kuur zouden uitvallen. Iedere dag heb ik voorzichtig aan mijn haren getrokken. Nee, ze zitten nog vast. Maar ook ik kon er de klok bijna op gelijk zetten: de vijftiende dag beginnen ze uit te vallen. Bah!!!! Overal zitten mijn haren. In bed, in mijn truien, in mijn mutsen. Van tevoren had ik mijn haren zo kort mogelijk laten knippen, maar toch. Erg was het vooral onder de douche, de wanden en mijn lichaam helemaal onder de lossen haren. En wat er over blijft zijn een paar haartjes, waardoor het best koud is op mijn hoofd.

Van te voren had ik bedacht dat ik geen pruik wilde. Ik kan het wel doen met mutsen, sjaaltjes en bandana's. Dan ga ik naar de tweede chemokuur. Ik zit zo'n vier uur aan het infuus, samen met anderen in een kamer. Sommigen willen een praatje maken, anderen liever niet. Maar deze keer zitten er twee vrouwen die dezelfde kuren krijgen als ik, maar ze zijn al iets verder in het proces. Ze hebben beide een hoofd vol haren en ik vraag of zij wel hun eigen haar hebben gehouden. Hi,hi,hi, nee, een pruik, bij beide dames. En het ziet er goed uit, ik kan het niet zien dat het hun eigen haar niet is. Nu kom ik aan het twijfelen. Zal ik toch voor een pruik gaan? Als ik dan even ergens naar toe ga, ziet niet iedereen dat ik midden in een proces zit om beter te worden. Als ik weer thuis kom, ga ik overleggen met Michel. Hij heeft zoiets van, als jij je daar beter bij voelt, dan moet je het zeker doen. Ik had een aantal adressen gekregen van zaken die pruiken aanmeten. Een van die zaken zit in Vehlen, een eindje boven Bocholt. Toch maar eens bellen. Nou zaterdag kunnen we al komen. Vehlen is een leuk oud plaatsje, het pand waar de pruikenmaker in zit is een heel oud pand. Als we binnen komen en ons melden, zien we wel honderd pruiken in allerlei kleuren en lengtes. We worden meegenomen naar een kamertje en een mevrouw vraagt wat de bedoeling precies is. De meeste mensen komen voordat ze hun haren verliezen, zodat de pruik zoveel mogelijk kan lijken op je eigen haar. Dat heb ik dus niet gedaan, maar Michel had nog wel een foto van mij op zijn telefoon. En dan komt ze met een hand vol pruiken die gepast kunnen worden. Ook maar eens even naar buiten zodat we bij daglicht kunnen zien hoe het er uitziet. De pruik die ik uitgezocht heb, staat me goed. Dat vind ik zelf, Michel gelukkig ook. En van vrienden en kennissen krijg ik alleen maar complimenten. De pruik moet een beetje ingenomen worden en bijgeknipt en dan is hij helemaal klaar voor mij. Nu heb ik nog een paar pluizehaartjes. Deze moeten er af. De mevrouw vraagt of ik me van de spiegel af wil wenden. Maar ten eerste zie ik als ik mijn bril niet op heb, toch niet duidelijk en ten tweede wil ik dit bewust meemaken, hoe confronterend ook.

Thuis loop ik graag met mijn blote hoofd of met een doekje als ik het koud heb. Buiten zet ik een muts op. Het is herfst, bijna winter, dus een muts is best fijn. Maar als ik wil, kan ik nu ook mijn haren opzetten. En nog steeds, ook al went het wel een beetje, is het heel raar als ik in de spiegel kijk en een kaal hoofd zie.....