De laatste loodjes - nog 1 te gaan!

Posted on 20 Mar 2017 by Joke Obbink

Chemokuren, week na week. Ook al zijn deze twaalf kuren niet zo zwaar als de eerste vier, echt makkelijk is het niet. En het duurt allemaal zo lang. Al een half jaar voel ik me steeds net niet lekker. En steeds ben ik moe. Maar het eind is in zicht!

En het feit dat de tumor kleiner is geworden helpt om door te gaan. Eigenlijk heb ik ook geen keuze, wil ik beter worden zal ik hier doorheen moeten. Maar wat een fijn vooruitzicht dat dit traject zo voorbij is. Iedere donderdag staat de taxi om acht uur voor de deur. Weer richting Goch. Dan in de wachtkamer wachten tot de oproep komt voor de mensen die voor therapie komen. 

Mijn stoel staat dan klaar met een infuusstandaard met alle flesjes vloeistof die ik toegediend krijg. Het aanprikken van mijn poort valt gelukkig iedere keer mee. Dat loopt goed. Het aanbrengen was wel pijnlijk, maar ik heb er heel veel baat mee. Dan is het spannend of mijn bloedwaarden goed genoeg zijn om de kuur te kunnen krijgen. Tot nu toe is dat gelukt. Als je zo een aantal uren zit, heb je tijd om met anderen te praten. Natuurlijk hoe de kuren worden ervaren, over wat de bijwerkingen zijn en hoe hier mee om te gaan. Maar het is niet alleen narigheid, er worden ook grapjes gemaakt en met een aantal mensen praat ik over boeken, puzzelen, handwerken en andere dagelijkse zaken. En zo komen we de tijd wel door.

Ook kan ik zeggen dat de mensen die daar werken heel erg betrokken zijn. Ook al is het soms een beetje hectisch, op andere momenten nemen ze echt de tijd om te horen hoe het gaat en als er vragen zijn, komen ze daar altijd op terug. Ik zal het niet gaan missen, maar ik kijk er wel op terug met een goed gevoel.

En wat ik zo leuk vind is dat mijn haren beginnen te groeien. Niet hard maar een aantal millimeter zijn ze wel. Helemaal wit lijken ze nu. Dat kan me niks schelen, groei maar. Er kan later wel weer een kleurtje in. Naast het feit dat ik me niet zo lekker voel, is het verlies van mijn haren iets dat heel veel impact heeft. Het uitvallen van de haren was heel confronterend, maar ook mezelf dag in dag uit in de spiegel te zien met een kaal hoofd is niet makkelijk. Langzamerhand heb ik me er wel bij neer gelegd. En zeker nu ik een waas van haren zie word ik daar blij van.

Aankomende donderdag dan nog 1 kuur. Op naar de volgende uitdaging, de operatie.