De operatie

Posted on 10 Apr 2017 by Joke Obbink

Afgelopen week was het zover, ik word geopereerd. Toen ik net de diagnose kanker te horen kreeg, wilde ik het liefst zo snel mogelijk geopereerd worden, die kanker moet weg uit mijn lijf. Maar mijn behandelplan was anders. Eerst chemo, zodat de tumor kleiner zou worden en dan pas opereren. Het idee er achter is, dat de tumor zo klein zou worden dat er een borst besparende operatie zou kunnen volgen. 

Na een half jaar chemokuren is het dan eindelijk zover. Maandag word ik in het ziekenhuis verwacht voor een aantal onderzoeken. Eerst wordt er weer een echo gemaakt. En ja hoor, de tumor is weer kleiner. Mijn arts zegt zelfs dat een gedeelte van wat er te zien is, littekenweefsel is. Dat kan ik natuurlijk niet zien, wel dat het kleiner is, maar ik kan datgene wat ik zie niet vertalen. 

Verder wordt er bloed afgenomen, mijn urine wordt onderzocht, er wordt gekeken of ik MRSA heb, er is een gesprek met de anesthesist en er wordt besproken wat er tijdens de operatie gaat gebeuren. Er wordt inderdaad uitgegaan van een borst besparende operatie. De verwachting is dat ik een week in het ziekenhuis moet blijven.

Dinsdag morgen word ik om half acht nuchter op de afdeling verwacht. Mijn bed staat al klaar. Ook ligt er een mooie tas voor me klaar voor de drain fles, een kussentje voor onder mijn arm en een kaartje met de beste wensen. Allemaal gemaakt door vrijwilligers, wat een mooi gebaar!

Mijn arts plaatst eerst een paar "ijzerdraadjes" in mijn borst (niet fijn....), dan worden er nog foto's gemaakt. Dit om tijdens de operatie goed te kunnen zien waar er gesneden moet worden.

Eenmaal op mijn kamer, mag ik de operatiekleren aantrekken en een aantal tabletten nemen, waar ik heel rustig van word. Als ik op de operatiekamer kom wordt me verteld dat er heel goed voor me wordt gezorgd en verder heb ik van het hele gebeuren niets meekregen....

Als ik weer op mijn kamer lig, nog lekker doezelig, komen Michel en Suzanne (die haar vader fijn gezelschap gehouden heeft). Ik heb ondertussen al heel voorzichtig naar mijn borst gekeken. Hij zit er nog! Er zit een mooi verbandje en een drain. Het ziet er zo mooi uit, het is bijna niet te zien dat er wat is weggehaald.

De volgende dagen gaat het heel goed. Ik heb een aantal keren pijnstilling gehad, maar het valt met de pijn heel erg mee. Het slapen gaat niet zo goed. De nacht van woensdag op donderdag is helemaal een drama. Alle spanning en verdriet komt naar buiten. Ik kan niet meer stoppen met huilen. Maar dan is er gelukkig een verpleegster die lekker bij me op bed komt zitten, alle tijd neemt om met me te praten en zelfs mijn voeten masseert. Die doen zo'n pijn op dat moment en mijn neus bloed en ik wil niet ziek zijn. Maar ook dat moment gaat voorbij en het wordt weer ochtend en de zon schijnt. 

Mijn arts heeft verteld dat vrijdag de uitslag komt. Ik ben de hele dag een beetje misselijk van de spanning. Aan het eind van de middag komt de arts met 6 man sterk bij mijn bed staan (co-assistenten en verpleegkundigen). Wat komt er nu op me af, is het zo erg? Maar dan komt de verlossende boodschap: alle tumorcellen zijn weg!!!!!! Wat een opluchting. Deze stap ben ik ook goed doorgekomen.

Zaterdag ochtend wordt de drain verwijderd. Wel moet ik vier weken een speciale bh dragen voor een goede steun. 

En dan mag Michel me ophalen. Fijn weer naar huis. Nu eerst een aantal weken rust om bij te komen.

Morgen ga ik voor controle naar het ziekenhuis. Dan is er ook over mij gesproken met alle specialisten en zal ik te horen krijgen hoe het verdere traject zal zijn, de bestraling, de immuuntherapie en de hormoonkuur. Ik ben er klaar voor!