Op naar de volgende fase!

Posted on 17 Apr 2017 by Joke Obbink

Een week geleden ben ik uit het ziekenhuis gekomen, na de borstoperatie. Gelukkig is alles goed gegaan en is alles zo uitgekomen zoals het me van tevoren was verteld. De chemokuren hebben er voor gezorgd dat de tumor verdwenen is, mijn borst heb ik nog, er is maar een klein stukje weggesneden. Wat een opluchting!

Maar dat ik nog niet klaar ben, is me vorige week ook wel duidelijk geworden. In plaats van een poosje rust waren er de afgelopen week alweer verschillende afspraken.

Maandag 11 april ben ik in een "Sanitätshaus" geweest voor een speciale BH. Deze zorgt er voor dat mijn borst ondersteuning krijgt voor een goede genezing. 

Ook ben ik vandaag besproken tijdens een conferentie met de verschillende specialisten die bij mijn behandeling betrokken zijn. 

Dinsdag 12 april hadden we een afspraak bij de gynaecoloog die me geopereerd heeft. Gelukkig zijn er tijdens de bespreking van gisteren geen nieuwe zaken naar voren gekomen. En de wond ziet er heel mooi uit. Nog vier weken de speciale BH dragen zodat alles goed kan genezen en verder mag ik weer van alles doen. "Ga nog niet op de trampoline springen" wordt me aangeraden, maar dat deed ik toch al niet.

En dan het vervolg: er worden ter plekke afspraken gemaakt voor de bestralingen.  Volgende week donderdag 20 april hebben we het eerste gesprek. Dertig keer zal ik bestraald worden. Dat betekent zes weken lang alle werkdagen. Als je er voor staat lijkt het een hele tijd. Maar een half jaar lang chemokuren leek van te voren ook een eeuwigheid. En daar ben ik ook doorgekomen. 

Zeker vijf jaar moet ik tevens hormoonkuur volgen. Dat gaat met tabletten. Wel moet ik er rekening mee houden dat er bijwerkingen kunnen komen. Opvliegers, pijn in de gewrichten, droge slijmvliezen. Daarnaast tabletten om deze klachten te verminderen en een aantal keren per jaar een spuit tegen botontkalking.

Het vervolg van de immuuntherapie wordt ook al in gang gezet. Dat zullen spuiten zijn. Mijn gynaecoloog belt voor een afspraak, en dat verloopt niet helemaal zoals zij verwacht. Zij wil dat ik zo snel mogelijk begin. Maar ze is nogal boos omdat het volgens haar op de oncologie nogal chaotisch toegaat met de afspraken planning en ze daar haar onvrede duidelijk laat blijken. Toch kan ik de volgende dag al terecht.

Dus woensdag 13 april rijden we naar Goch, de voor mij ondertussen bekende weg. Eenmaal daar aangekomen blijkt het telefoontje van gisteren nogal indruk te hebben gemaakt. Gelukkig niet naar mij toe, maar ze zijn "not amused" over hoe ze benaderd zijn....

Ik dacht dat ik een spuit zou krijgen en dan klaar zou zijn, maar dat loopt toch iets anders. Het blijkt dat het protocol voorschrijft dat men de eerste keer na zo'n injectie zes uur moet blijven om te kijken of er geen reactie op volgt. Dat was me de vorige dag niet verteld. Jeetje, dan moet Michel maar naar huis gaan en me later ophalen. De oncoloog wordt er bij gehaald en na een beetje heen en weer overleg mag ik de spuit krijgen, en dan een uur wachten. Voel ik me dan goed, kan ik naar huis. Wordt er nog een beetje gemopperd op een arts die wil dat ik gelijk geholpen word, maar niet vertelt wat er precies gebeurt. Waar het mis gelopen is, maakt mij niet zoveel uit. Ik krijg mijn spuit, heb geen rare reacties en mag weer naar huis. En over drie weken komt de volgende spuit.

Even slikken en zuchten. Blij omdat ik kankervrij ben, maar nu moet het natuurlijk niet terugkomen. En daarvoor moet er nog van alles ondernomen worden. Hopelijk kom ik ook hier goed door, ben ik binnenkort niet meer zo moe en gaan de prikkels in mijn voeten weg. 

Dat was me het weekje wel weer. Wat fijn dat Michel me zo goed ondersteunt en wat ben ik blij met alle bloemen, kadootjes, kaartjes, telefoontjes en berichtjes. En och, ik zit nog helemaal in de "flow", we gaan gewoon door. Ik voel me steeds beter, het leven gaat door.