Diagnose bostkanker

Posted on 1 Oct 2016 by Joke Obbink

Zoals iedere vrouw boven de vijftig jaar krijg ook ik regelmatig een oproep voor een mama-screen, onderzoek om borstkanker vroegtijdig te ontdekken. Ik ben al een aantal keren in zo'n roze bus geweest. Je borsten worden tussen een paar platen gedrukt, er worden foto's gemaakt en een aantal weken later krijg je de uitslag schriftelijk in huis. Zo ook dit jaar. Als de uitslag er eindelijk is, word ik opgeroepen voor nader onderzoek. Dat is heel spannend. Zeker met in het achterhoofd dat mijn moeder is overleden aan de gevolgen van borstkanker. 

Het is begin september en samen met Michel gaan we naar het borstcentrum in Kleve. Daar worden opnieuw foto's gemaakt. Als ik bij de screenings-arts kom, laat hij zien wat er op de foto staat: iets wat zo verdacht is dat er biopten genomen worden. Verdoving, buisje in mijn borst geprikt en stukjes weefsel wegnemen voor onderzoek. 

Een aantal dagen later krijgen Michel en ik de uitslag: borstkanker!!!!!

Paniek, dit wil ik niet. Wat overkomt me. Wat staat me te wachten..... Hoe moet dit verder......

De arts daar zegt dat zijn taak er op zit en dat we zelf kunnen beslissen waar ik verder behandeld ga worden. Niet in mijn eigen ziekenhuis, daar werk ik en wil ik geen patiënt zijn. In Kleve is een "borstcentrum" dat goed aangeschreven staat en samenwerkt met oa Düsseldorf en Goch. Daar krijg ik een telefoonnummer van. In de auto op de parkeerplaats even in elkaars armen huilen en dan beslissen dat we er voor gaan om dit te overwinnen! Ik bel gelijk naar het ziekenhuis en wat fijn! Er wordt tijd voor ons gemaakt. De arts heeft telefonisch contact met de patholoog en het blijkt dat ik al besproken ben in een team van specialisten. Er wordt een heel plan voorgelegd van allerlei onderzoeken. Dat is de eerste stap. En zo moet ik ook denken: stap voor stap. 

Eerst moet er worden bekeken hoe het is met mijn botten, hart, lever, longen, andere plekjes in mijn borsten die gezien zijn. Een week later blijkt dat er verder niets gevonden is. Hoera, eerst lichtpuntje.

Dan word ik opgenomen in het ziekenhuis om de poortwachtersklieren in mijn oksel te laten verwijderen en onderzoeken. Ook wordt er een port a cart geplaatst voor het toedienen van de chemokuren. En er wordt een metalen clip geplaatst bij de tumor. Want stel dat de chemo zo goed werkt dat de tumor (bijna) verdwijnt, dan kan de plek nog goed teruggevonden worden tijdens de borstbesparende operatie die gaat volgen. 

Na vijf dagen mag ik naar huis. Het is dan al bekend dat de poortwachtersklieren "schoon" zijn en dat de andere plekjes in mijn borst geen tumoren zijn! Hoera, weer lichtpuntjes.. Nu kunnen we ons helemaal richten op die ene plek.

Een aantal dagen later zijn alle uitslagen op een rij gezet en krijg ik te horen wat er allemaal gaat gebeuren. Eerst chemo, 4 keer om de drie weken. Dan nog twaalf keer, iedere week. Hierop volgt de operatie, bestraling en daarna nog een aantal jaren hormoontabletten. Dat is het " plan van aanpak", als alles loopt zoals gepland. Dit betekent een hele weg te gaan. Zeker een jaar op een zijspoor gerangeerd te worden. Hoe gaat dit verder, wat overkomt me allemaal. 

Samen met Michel ga ik het gevecht aan. Ik ben zo blij met zijn steun. Hij heeft het niet altijd even makkelijk met mij, zo gezellig ben ik niet op dit moment. Maar we genieten van de goede momenten en we gaan ervoor. Op naar de behandeling. Stap voor stap.