Het is begonnen....

Posted on 13 May 2017 by Joke Obbink

De eerste vier bestralingen zitten erop. Afgelopen dinsdag was de eerste. Toch wel spannend. Hoe zal het gaan? En het lijkt wel een hele hoge berg nu ik voor deze zes weken sta. Maar net als met alle andere behandelingen moet ik het maar over me heen laten komen en dan gaat het ook weer voorbij. En als dit over is dan resten alleen nog de injecties en de hormoontabletten.

De taxi komt voorrijden, wat een luxe eigenlijk. Ondertussen kennen we elkaar al wel. Er zijn twee chauffeurs die afwisselend kwamen tijdens de chemokuren en dat zal nu ook zo zijn.

Eenmaal aangekomen in de wachtkamer word ik opgehaald. Er wordt nog eens uitgelegd dat men door middel van een camera kan zien dat ik ben gearriveerd. Als ik aan de beurt ben zal ik opgeroepen worden. Er zijn kleedhokjes met een deur naar de gang en een deur naar de behandelruimte. Ook wordt nog een keer verteld dat ik wel mag douchen, maar op de bestralingsplekken geen doucheschuim gebruiken, geen bodylotion en geen deo.

Het bed waarop ik moet gaan liggen staat midden in een ruimte. Ik word geïnstalleerd, mijn hoofd in een houder, er komt iets onder mijn knieën zodat die gebogen zijn en mijn armen moeten langs mijn hoofd naar boven. De dames die me helpen leggen uit dat er eerst weer wat opnames gemaakt worden om de juiste manier van bestralen te bevestigen. Dit zullen ze een aantal dagen doen omdat de ervaring is dat men de eerste dagen nogal gespannen ligt en als het wat meer "routine" wordt, men ontspannender ligt, wat wel een verschil maakt. 

Ook wordt er me vertelt dat ik zo stil mogelijk moet blijven liggen. Zij trekken zich terug, maar als er iets is mag ik roepen. Ze houden me wel in de gaten. Een fijn idee. Ook al krijg ik heel veel steun van de behandelaars en van Michel, ik moet het allemaal ondergaan om weer beter te worden en soms voelt dat heel eenzaam.

En dan gaat het echt gebeuren. Het apparaat dat aan een arm aan het plafond hangt komt in beweging, blijft in een bepaalde positie staan, ik zie een lampje branden. Daarna draait het apparaat verder, in totaal vier keer. Al met al duurt dit maar even. 

Als de dames weer bij me komen moet ik nog even blijven liggen. Er worden nog een paar strepen bij gezet. Ondertussen lijk ik wel een zebra..... 

Als ik weer in mijn kleedhokje kom ligt het schema voor de aankomende week klaar. De ene dag om vijf voor acht 's morgens, een andere dag om drie uur 's middags en de andere dagen op tijden hier tussen in. Ik heb gevraagd of ik niet steeds 's morgens vroeg kan komen. Dinsdag krijg ik het nieuwe schema, maar eens kijken wat ze er dan van gemaakt hebben. Wat ik nu ervaar is dat de hele dag in het teken staat van deze behandeling. Kan ik vroeg komen dan heb ik nog wat aan de dag. 

Deze bestralingen voelen heel onwerkelijk. Bij de chemokuren wordt het infuus ingebracht en je ziet de zakken leeg druppelen. Hier lig ik en merk eigenlijk niets....... 

En ook al word ik naar Goch gereden en lig ik tijdens de behandeling, toch word ik er heel moe van. Maar ondertussen zijn er al vier behandelingen geweest! Nog maar vierentwintig te gaan. Aftellen dus. Een ander fijn feit is dat ik nu al eventjes mijn hormoontabletten slik, maar geen bijwerkingen merk. Als dat zo blijft ben ik daar heel blij om.

Nog even doorzetten en dan ga ik deze periode afsluiten. Een moeilijke en spannende tijd met soms moeilijke momenten maar gelukkig ook steeds lichtpuntjes en de overtuiging dat dit weer voorbij gaat en het leven weer goed wordt.