Blogs Archive
10 maanden onderweg
Posted on 26 Jun 2017 by Joke Obbink
Ik ben voor de laatste keer bestraald.
Een korte zin, maar wat een verhaal is daar aan vooraf gegaan. Een verhaal met wanhoop, angst, verdriet, pijn. Maar ook van hoop en lichtpuntjes.
Vorig jaar september kreeg ik te horen dat ik borstkanker had. Mijn wereld stortte in. Toen er bij de periodieke controle iets gezien was wat verder onderzocht moest worden, was de angst er natuurlijk al. En toen de uitslag kwam ging in een korte tijd zoveel door mijn hoofd. Boosheid dat het mij moest overkomen. Angst voor pijn en voor wat de toekomst voor me in petto zou hebben. Mijn hele wereld stond op z’n kop.
Gelukkig konden we dezelfde dag al terecht in het ziekenhuis. Daar werd ons verteld wat het behandelplan zou zijn. En dat we er op moesten rekenen dat het wel een jaar zou duren.
Bij de onderzoeken die gedaan zijn worden geen uitzaaiingen gevonden.
En na al die onderzoeken beginnen de behandelingen.
Eerst een half jaar chemokuren.
Dat betekent ook een half jaar van net niet lekker voelen tot echt niet lekker voelen.
Altijd maar moe zijn.
Een half jaar een rare smaak in mijn mond. Iedere dag weer uitproberen wat wel en wat zeker niet smaakt. Zelfs water smaakt niet meer.
Mijn haren verliezen….. drama!!!! Gelukkig is het koud buiten en kan ik met een muts lopen, of een doek of met mijn mooie pruik.
Maar ook daar ben ik doorgekomen. Mijn smaak is weer terug en mijn haren beginnen weer te groeien. Daar ben ik zo trots op! Ze zijn nog maar een paar millimeter lang, maar ik durf er al mee naar een winkel en het ziekenhuis.
En het allerbelangrijkst is dat de tumor zover geslonken is dat de kans groot is dat de kanker weg is!!!!!!!
Dat betekent dat we gaan voor een borst besparende operatie. Ik moet wel eerlijk bekennen dat het wel spannend was om na de operatie onder het laken te kijken wat er allemaal gebeurt was. De operatie is helemaal gegaan zoals van te voren verwacht werd.
Als ik een beetje bij gekomen ben van de operatie volgen de bestralingen. Achtentwintig keer is dat gebeurt.
Achtentwintig keer opgehaald met de taxi. Ondertussen ken ik de weg naar Goch wel. En ook heb ik de chauffeurs leren kennen. Twee verschillende dames hebben me iedere keer gereden, ook al die keren naar de chemotherapie. We hebben onderweg gezellig gekletst. Maar ook als ik in slaap viel was het geen probleem.
Achtentwintig keer opgeroepen worden: Frau Obbink, Cabine 3 Bitte ( of 2 of 4, in Cabine 1 ben ik niet geweest). Mijn handdoeken onder de arm en dan gaan liggen, mooie streepjes op mijn borsten krijgen, kijken naar het plafond waarbij het net is of ik onder een boom lig, takken met blaadjes en een blauwe lucht. Een muziekje op de achtergrond.
Rustig blijven liggen totdat het weer klaar is. Niet denken aan dat kriebeltje op mijn wang, niet gaan niezen…..
Na een paar weken kleurt mijn borst rood. Het lidteken in mijn oksel wordt gevoelig. Later het lidteken op mijn borst ook. En er vormen zich wat blaren. Maar dat gaat ook wel weer over. Goed blijven smeren met een zalfje, een paar weken nog geen deo gebruiken en nog niet gaan zwemmen.
Wat fijn dat ik al zo ver ben. Natuurlijk ga ik nog door met de hormoontabletten en de immuuntherapie. Maar dat is niet zo belastend. Op dit moment ben ik nog heel moe, maar ik hoop dat dit snel minder wordt.
De aankomende controles zullen spannend blijven. Maar ik kan er wel weer aan denken om mijn leven weer op te pakken. Alles is niet meer zo donker, er is weer een toekomst. En daar ga ik zeker van genieten!!!!!!
